Podczas obrony ratusza w Karbali, wojska Polski i Bułgarii odparły liczniejsze siły terrorystów, nie tracąc ani jednego człowieka. Skąd taki spektakularny sukces? Sukces obrony ratusza w Karbali (3-6 IV 2004) nie był kwestią „szczęścia”, ale zbiegu kilku bardzo konkretnych czynników taktycznych, technicznych i organizacyjnych.
Dobrze wybrane i przygotowane stanowisko - ratusz to dwukondygnacyjny, żelbetowy blok z grubymi stropami; otaczał go otwarty plac i mury, które tworzyły naturalny „fosę” ogniową. Napastnicy musieli podejść co najmniej 70 m pod ogień broni maszynowej i granatników, nie dysponując pojazdami ani ciężkimi ładunkami wybuchowymi
Profesjonalne wyszkolenie i dowodzenie - obrona prowadzona była plutonowymi „sektorami” z klarownymi liniami odpowiedzialności; kpt. Grzegorz Kaliciak i ppłk Tomasz Domański od pierwszej nocy wprowadzili rotacje, żelazną dyscyplinę ognia i natychmiastowe meldunki radiowe mały zespół (30 Polaków + 20 Bułgarów) mógł utrzymywać 24-h czujność bez chaosu, co przy szturmie w nocy było najważniejsze
Przewaga ogniowa i technologia - karabiny maszynowe WKM-B 12,7 mm, granatniki Mk 19 i Carl-Gustaf, noktowizja, celowniki optyczne, dwa bułgarskie BRDM-2 z działkami 14,5 mmrebelianci Armii Mahdiego mieli głównie AK, RPG-7 i moździerze; w starciu na dystansie 100–300 m przegrywali siłą ognia i precyzją, zwłaszcza nocą
Pełna łączność i współpraca koalicyjna - obrońcy mieli sprawne radiolinie z bazą „Lima”, amerykańskim TOC-iem i QRF-ami; mogli wezwać ogień moździerzowy z Camp Juliet lub wsparcie śmigłowców AH-64 (kilka nalotów nocą 4/5 IV)
Logistyka pod ostrzałem - już pierwszej nocy kolumna Honkerów i Star-266 dowiozła do ratusza > 25 000 nabojów i skrzynie granatów; kolejne uzupełnienia dostarczano po zmroku obrońcom przez 4 dni nie zabrakło amunicji ani wody, podczas gdy szturmujący wykrwawiali się w atakach Wikipedia
Błędy i ograniczenia przeciwnika - ataki prowadzone falami, bez koordynacji i bez prób obejścia placu od tyłu; brak min, ładunków kumulacyjnych, drabin, milicje walczyli odważnie, ale taktycznie przewidywalnie „pod szkolny podręcznik” obrony punktu oporu – nie było szans, by sforsowali ściany bez ciężkiego sprzętu.
Efekt końcowy
Obrońcy: żadnych zabitych, 1 bułgarski żołnierz lekko ranny od odłamka moździerzowego
Napastnicy: ~80 zabitych i > 200 rannych
Wizerunek: sukces został zauważony dopiero po latach, ale dziś uznaje się go za najważniejsze zwycięskie, regularne starcie Wojska Polskiego od II wojny światowej.
Krótko mówiąc: 50 dobrze dowodzonych i świetnie uzbrojonych żołnierzy, broniących solidnego budynku z otwartymi polami ostrzału, miało nad kilkakrotnie liczniejszą, ale słabo skoordynowaną milicją przewagę nie tyle liczebną, co jakościową — w ogniu, w mocy, w łączności i w logistyce. To wystarczyło, by przejść do historii bez strat własnych.
