Parlament Europejski odrzucił wotum nieufności wobec przewodniczącej Komisji Europejskiej Ursuli von der Leyen. Za odwołaniem głosowało 175 europosłów, przeciw – 360, a 18 wstrzymało się od głosu. Do usunięcia przewodniczącej wymagana była bezwzględna większość, czyli co najmniej 360 głosów „za” – ta bariera nie została przekroczona, więc von der Leyen zachowała mandat.
Głosowanie odbyło się w cieniu skandalu określanego jako „Pfizergate” – zarzuty o nieprzejrzystość przy zakupach szczepionek COVID‑19 i tajne wiadomości wymieniane z szefem Pfizera. Inicjatywa wyszła od prawicy – m.in. rumuńskiego europosła Gheorghe Piperei z grupy ECR. Chociaż głównymi przeciwnikami wotum byli członkowie PiS, AUR czy AfD, imponujące okazało się poparcie, na jakie mogła liczyć komisja – zyskała wsparcie EPP, S&D, Renew i Zielonych.
Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy (ECR) doświadczyli wewnętrznego kryzysu. Część delegacji, jak PiS i AUR, poparła wniosek, ale włoscy europosłowie z Braci Włochów zdecydowanie zagłosowali przeciw. Nicola Procaccini, współprzewodniczący ECR z ramienia FdI, uznał głosowanie za „błąd” i „prezent polityczny dla przeciwników”. W swoim przemówieniu zarzucił też parlamentarzystom PiS i AUR, oportunizm i krótkowzroczność. Według obserwatorów, gest Procacciniego korespondował z linią polityczną premier Włoch, Giorgii Meloni. Chociaż Meloni jest krytykowana za umiarkowany kurs pro‑europejski, to swoim sojusznikom wyznaczyła jasną strategię – odrzucenia wotum nieufności, co miało umocnić jej pozycję w negocjacjach z EPP .
Giorgia Meloni, premier Włoch i liderka „Braci Włochów”, ostrożnie balansuje pomiędzy europejskim konserwatyzmem a własnym narodowym profilem. Wspólna postawa włoskiej delegacji na głosowaniu jest efektem jej zawczasu wytyczonego kursu: z jednej strony budowa mostów z EPP, z drugiej – jasny dystans od “skrajnej” prawicy. Dzięki temu FdI i ECR zyskały większy wpływ na decydujące głosowania, przy jednoczesnym unikaniu odosobnienia. Poparcie od włoskich przedstawicieli w istocie potwierdziły nieformalny sojusz ECR–EPP – kooperacja w zamian za udział w wyższych gremiach Komisji czy Parlamentu. Meloni pokazuje, iż poprzez strategiczny wybór głosowania można zdobyć polityczną przewagę, nie rezygnując z założeń własnej polityki narodowych interesów .
Von der Leyen uzyskała jednak chwilowe wzmocnienie – wprawdzie osłabła wobec części ugrupowań centrolewicowych i zielonych, ale wykazała zdolność do konsolidacji wokół siebie kluczowych grup .
Z
